Dolce and Gabbana'nın dantelli elbiselerine bayılıyorum. Çok asil oluyorlar.
Görseldeki dantele benzer bizim perdemiz vardı küçükken. Ne severdim o perdeyi. Başımın üzerine geçirip örtü gibi yapardım,peri kızı gibi yapardım. Küçükken de hep bir tasarlama isteğim vardı. Ta kaç yaşından beri bu iş içinde olmak istiyordum. Gel gör ki düşlerime nasıl uzağım. Elime bir fırsat geçse de tasarımlarımı hayata geçirebilsem. Birinin üzerinde tasarımımı görsem dünyalar benim olurdu. Ancak gece-gündüz bunu düşlesem de tüm emeklerimi buna sunsam da bir adım bile yaklaşamıyorum sanki. En büyük üzüntüm bu. Gece-gündüz hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. Daha bugün ağladım. Kendime kızıyorum sulu gözlülüğümden. ''Ağlama. Aptal gibi her şeye ağlama. Ne olur ağlama.'' diye başkasıymış gibi kendimle konuşuyorum ama... Yok... Bir meslekten fazlası benim için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder