Hani küçüklüğümüzde oyuncaklara sarılıp uyuruz ya. Benim de bir ayıcığım vardı. Üzgün olduğumda ona sarılırım geceleri hala. Onun da dili olsa diyecek: ''Hep üzgün olduğunda aklına geliyoruz.'' diye. Bugün de ona sarıldım.
Bazen çok üzgün olduğumda cansız varlıklara boş boş bakarım. Ya da kedilere bakarım. İnsanlarla olmak ya da konuşmak istemem. Çünkü konuşmanın çözüm getirmeyeceğini düşünürüm. İnsanlarla durmak istemem. Çünkü öyle anlarda genelde insanlara kızgın olurum. İnsanların yüzünden üzülürüm,üzülürüz genelde çünkü. Hayvanların yüzünden üzülmem ki. Onlardan dolayı üzülürüm ancak.
Hayvanlar-ki özellikle kediler-bana çokmasum,günahsız gelir.Kötülük düşünmez onlar.Bazen gözlerimden yaşlar akarak-bir kedim var- ona bakarım. Hayatımda en sevdiğim şeylerden. O benim canım. Ona bakarım. O da sanki benim üzüldüğümü anlar. Masumca bakar bana. Ben çok tuhaf olurum.
İşte hayvan dediğimiz varlıkların, bazı insan dediklerimizden iyi olduğunu görürüm...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder