NEDEN

Değiştin... Çok değiştin...
Belki de gerçek yüzün budur bilemem.
Senin için üzülemem. Değmezsin. Yalnız en iyisi sanmama şaşıyorum. Bana o izlenimi vermene. Kanmama.
Belki de en iyisi yoktur ha...
Zaten başıma öyle çok geldi ki. Alıştım artık. Sırtımdan vurdun diye üzülmem.
Düşünmüyor da değilim. Neden benim başıma geliyor? Neden sürekli oluyor? Suç bende mi?
Ne yapabilirdim ki? Ben kötülük ettiğimi sanmadım. Tamam, ilk yanlışında sildiklerim oldu. Ama küçük bir özür,pişmanlık dolu bir bakışla da yanlışını da sildim ben.
Düşünüyorum, ben ne yaptım?,diye... Çünkü bir değil, iki değil,sayılabilecek gibi değil...
Ne yapalım? Umursamamak en iyisi. Şu kısacık yaşamda insanlar yüzünden üzülmemeyi öğrenmek gerek.
Her günü bir ömür saymak gerek.  Ona göre üzülecek değil mutlu olacak şey bulmak gerek.
Yeni bir gün başladı. Karanlıkla başlasa da gün, güneş doğar elbet bu güne de. Benim yüreğime de umut dolar inşallah. Herkesin yüreğine  demeyeceğim bu kez. Kızgınım çünkü herkese olmasa bile bazı kişilere. O yüzden umut dolar her iyi insanın yüreği inşallah.