Çok canım sıkkın...
Aynı şey insanı mutlu edip umutlandırabiliyorken ona ulaşamama korkusu da insanı üzebiliyor. Mahvedebiliyor.
Allah'tan blog var. Üzüntümü yazıyorum.
Kimse beni önemsemiyor, demeyeceğim. Ancak; bazı üzüntülerimi açık bir biçimde söylememe karşın insanlar ısrarla bu düşüncemi önemsemiyor.  Bildiğin konuyu değiştirmeye çalışıyorlar. Ben de o yüzden derdimi anlatmaktan vazgeçtim. Derdimi yazarım daha iyi. Çenemi sıkı tutmam gerek. Gerçekten... İnsanları sıkmamam gerek. Kendi derdimle boğulup, gözyaşlarımı kendi elimle silmem gerek. Kendi gözyaşlarımla yalnızca kendimi boğmam gerek. Keşke bunlar mutluluk gözyaşı olsa korkuyu boğsam.
Bir de... Bir de birden mutlu oluyorum,birden üzülüyorum. Aynı nedenden. Aynı korkudan,aynı umuttan...
Korkumu al Allah'ım... Onun katınca güç ver... Herkese...