Bugün yaşadığım kötü bir olay ya da kötü olaylar zinciri ne denli mutsuz ve de umutsuz olduğumu gösterdi.
Yapmak istediğim şeylere,düşlerime olan inancımın bu yıl ne denli azaldığını,
Sürekli zaman geçirmek zorunda olduğum arkadaşlarımı(!) aslında ne de az sevdiğimi,
Patlamaya hazır olduğumu.
Keşke, keşke... Nefret ettiğim bu sözcüğü,en umutsuz durumlarda bile kendimi uyararak kullanmadığım bu sözcüğü bu yıl ne denli de sık kullandığımı gösterdi.
Ayların birikimi gözyaşlarına döndü.
Sahte arkadaşlar yerine yalnız kalmayı yeğlerdim. Ah!.. Nerden bilebilirdim ki onların bana uygun olmadığını?!...
Kimseye dert anlatmak istemiyorum. Ailem üzülür diye, en yakın arkadaşlarımla bu yıl görüşecek olanağım yok ne yazık ki. İki yakın arkadaşım var. İkisi de aynı durumda. Bunlar telefonda anlatılacak şeyler değil.
Yanımda sürekli olan arkadaşlarım da ya bunu önemsiz bir dert olarak gördüler. Ne yani herkes aynı şeylere mi üzülür?
Ya da ''Ay yazık sana...'' gibi sözler söylediler. Öğüt,öneri yerine yalnızca acıma sözcüklerini kullanmayı seçtiler.
''Az kaldı.'' da diyemiyorum. Ne zaman biter bilmiyorum...
Sahte arkadaşlara ''Hayatımdan çıkın.'' diyemiyorum. Bunları kendime söylüyorum bir tek.
Arkadaş olmasın bana sahte olacaksa,yalnızlık bir mutlulukmuş aslında...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder