Ne çok sevmiştim oysa. Düşünmedim ki''Değer mi, beni sever mi?'' diye. Acı çekebilirdim.Ama ben hep iyi yönünü düşündüm.
Ne çok istemiştim beni sevmeni.Belki de onun için hemen inandım sana.Zaten sevmeme olasılığına/yalan söyleme olasılığına karşın onun için susmadım mı?
Ama sen hep konuştun. Hep kırıcıydın.. Biliyordun çünkü çok sevildiğini. Besbelliydi senin amacın. Ve hatta bazı sözlerini sırf beni kırmak için söylediğini düşünüyorum. Ben de konuştum ama amacım hep bir şeyler açıklamaktı.
Keşke birazcık hak etseydin sevgimi. Birazcık çaba gösterseydin.
Peki niye hala seviyorum seni? Neden duygularım değişmiyor? Tamam, durup durup ağlamıyorum. Sürekli duygusal şarkılar dinlemiyorum. Ama niye her şarkıda seni düşünüyorum? Neden hiçbir işe kendimi veremiyorum?
Sorun yalnızca bu da değil aslında ben karşımdaki beni sevmese bile o mutluysa mutlu olurdum. Evet. Öyleydim ama o kişi bana kötülük yaparsa ya da kötü niyetli olduğunu düşünürsem onun anında soğurdum,vazgeçerdim.Tek damla gözyaşı bile dökmezdim.
Düşünüyorum da belki de bana en büyük kötülüğü yapan sendin. Seni sevdiğimi çok iyi bilmene rağmen-ki belki de buna güvenip yaptın- kırdın beni. Sen bana o sözleri söylerken bile benim tek düşündüğüm seni kaybetme korkusuydu.
Seni kaybetmek? Yanlış bir söz aslında sen hiç benim olmadın ki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder