Aslında yazacağım şeyler şu an başıma gelmiş bir olaydan değil aklıma gelmiş bir düşünceden kaynaklanıyor. Neden bilmem ama mahkemede birinin aleyhine ya da lehine şahitlik yapan biri aklıma geldi. Ya da bunun gibi iyi niyetle bi iş yaptıktan sora içimize düşen korku olur ya bazen...
Düşünsenize bir iyilik yaptınız.Ancak; içiniz hiç rahat değil ne acı. Ama yine de asla ''keşke yapmasaydım'' demezsiniz. Ancak; aklınızda kuşkular dolanıp durur. ''Ne olacak? Çok korkuyum. Allah'ım benim yerimde kim olsa aynısını yapmaz mıydı? Ben doğru olanı yaptım. Ne yapabilirdim?'' gibi onlarca söz...
''İyilik yaptım ama için hiç rahat değil.'' Bu söz ya da benzeri. Bunu söylemek suç değil ki. Bu bencillik değil. Ne olursa olsun yardım edersiniz bazen ama kendinizi de düşünürsünüz elbette. Kendine de kötülük yapılmasını istemez insan.
Ama bence bu durumdan daha kötü bir durum vardır. Bilerek birine yanlış yapmak. Vicdanın sizi bitirmesi daha korkunçtur. ''Sus be vicdanımın sesi. Kapa çeneni!...''
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder