Boşa uğraştığımı düşünmek istemiyorum.
İnsanların çok bencil olduklarını anladım. İyi insanların gerçekten az olduğunu.
Çoğu insanın seni bir işe yararsan sevdiğini daha doğrusu sevmiş gibi gözüktüğünü anladım. Sevmiş gibi yapmaları için bile bir işe yaraman gerekiyormuş.
İstediğim şeylerin gerçekleşmesinin hiç de kolay olmadığını biliyorum. Biliyordum da. Ama bunu görmek için çabalıyordum. Söylediğimde yüzüme gülenler oldu. ''Saçmala,abartma.'' diyenler oldu.
Neden ama? Hepimiz bu dünyaya bir amaç için gelmedik mi? Kimi küçük şeyler ister. Kimi büyük şeyler ister. Hepimizin istediği büyük şeyler de vardır ama. E bunun için uğraşmak mı saçma?
Ve insanlar ne denli unutkan olduğunu öğrendim. Sen hiçbir şey demeden, yüzüne bakmayan insana bir yardım yaparsın. Yarın seni görmeyen, takmayan o olur. Çok bir şey beklemezsin ki. biraz değerinin bilinmesini. Senin de insan olduğunun unutulmamasını. Senin de kırılabileceğini ya da kızabileceğinin bilinmesini. Bunu bence insan sevmediği birine bile yapmalı. Ona karşı iyilik meleği gibi davranamazsın - evet- ama durup dururken da kırmak yersiz.
Aslında değmeyen insanın davranışları takmamak gerek. Düşünmemek gerek. ''Neden?'' diye sormamak gerek. Nedeni belli: Benciller. Çok benciller üstelik. Ancak öyle çok bencil insan var ki. Öyle çok ki. Kendini soyutlamak gerek belki de...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder