Kimseye anlatacak derdim yok. Dinleyecek kimsem yok çünkü.
Acım içime sığmayıp taştığında,anlatacak bir dost buldum sandığımda onlar ne yaptılar? İki söz söyleyip,susmamı beklediler. Benim abarttığımı düşündüler.
Ne abartması? İçimdekini bilmiyor muyum ben? İki günlük bir şey mi bu? Ne abartması, üzülmek için bahane mi arıyorum ben? Ne abartması, bendim ağlayan. Bendim onun için dua eden. Bendim herkes bunun bir saçmalık olduğunu söylerken çabalayan. Umudumu silemediniz. Ama gözümden silindiniz. Kendinizi sildiniz.
Artık yoksunuz. Yok ettiniz kendinizi. Silmek isterdiniz masum aşkımı değil mi? Silmek isterdiniz beni mutlu eden ümidimi. Silemediniz. Siz silindiniz.
Belki de sonradan daha çok üzülmeyeyim diye, umudumu yok etmek istediniz. Değil mi? Öyleyse niye dost gibi dinleyip,öğüt vermediniz? ''Üzülme.'' demediniz? Niye içimdekileri dökmeme izin vermediniz? Çok değerli vaktinizden mi çalardım? Başınızı mı ağrıtırdım? İstediğiniz oldu,kimsenin başını ağrıtacak değilim. Kendi başıma ağlarım,ağlamaktan gözlerim şişer,ağlamaktan benim başım ağrır.
Ağlarken görürseniz de sorarsınız, ayıp olur çünkü. Düşündüğünden değil. Sorarsınız ''Ne oldu?'' diye. Korkmayın başınıza iş açacak değilim. Gözüm yandı,derim; düştüm,canım yanıyor,derim. Bulurum ben saçma da olsa bir bahane.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder